Met pionnen op jacht naar de draak

Dragon’s Dogma is een game die al weer twaalf jaar achter ons ligt. Het spel bevatte destijds een aantal originele gameplayelementen en liet spelers keuzes maken die het verhaal beïnvloedden, maar liet steekjes vallen op het gebied van fast travel en de prestaties, waarbij geklaagd werd over een te lage framerate. Ik wil niet te veel op de zaken vooruitlopen, maar we kunnen rustig stellen dat Dragon’s Dogma 2 in alles de opvolger is van dat eerste deel en het mag duidelijk zijn dat dit uitstekende, maar ook minder positieve gevolgen heeft.
De setting van de game is, om te beginnen, aardig gelijk aan die van het eerste spel. De speler kruipt in de huid van The Arisen. Dat word je niet zomaar. In de openingsfase van Dragon’s Dogma 2 zien we in een flashback hoe de speler als een normale soldaat vecht tegen een draak. De draak lijkt het leven van die soldaat te beëindigen, maar pakt dan zijn lichaam vast en verwijdert het hart. Dat is geen recept voor een lang leven, zou je denken, maar niets blijkt minder waar. De soldaat blijft leven en blijkt de uitverkorene van de draak te zijn om als The Arisen door het leven te gaan: de persoon die als enige in staat is om de draak te verslaan en zo de cyclus van gevechten tussen draken en Arisen voort te zetten.
Dat is nogal een taak, maar er is goed nieuws: The Arisen geniet in de hele wereld een bepaald aanzien. Iedereen weet dat de rol die je geacht wordt te spelen cruciaal is voor hun voortbestaan, dus veel personages zijn geneigd je te helpen. Sterker nog, in het menselijke koninkrijk Vermund is het koningsschap zelfs voorbehouden aan The Arisen. Daarmee komen we ook meteen bij de eerste horde die je als Arisen in Dragon’s Dogma 2 tegenkomt. In afwezigheid van een Arisen wordt Vermund geregeerd door een plaatsvervangend regent, of in dit geval een regentes. Er blijkt zelfs al iemand te zijn die zichzelf voordoet als The Arisen. Het eerste deel van de game draait het verhaal dus niet alleen om de voorbereiding voor een gevecht met een draak, maar ook om überhaupt voet aan de grond te krijgen als de enige echte Arisen.
Dat verhaal zit vol politieke intriges, die deels samenhangen met het rivaliserende koninkrijk Battahl. Waar Vermund het koninkrijk van de mensen is, daar is Battahl dat van de ‘beastren’. Net als in games als The Elder Scrolls zijn er meerdere rassen, wat zowel in het uiterlijk van de personages in het spel als in het verhaal naar voren komt. Ik vond het overkoepelende verhaal prima, al is het raadzaam je best te doen om sidequests zoveel mogelijk mee te pakken. Die verdiepen namelijk het hoofdverhaal vaak en je mist veel leuke dingen als je je alleen focust op de hoofdmissies. Wel maakt het doen van veel zijmissies een lijvige game nog lijviger: de inschattingen van hoeveel uur je nodig hebt om Dragon’s Dogma 2 uit te spelen, lopen uiteen van dertig tot tachtig uur. Ik had na vijftig uur het einde nog niet bereikt, dus ik zou eerder uitgaan van dat laatste dan van dat eerste.
Microtransacties
Als je aan dat avontuur begint, heb je dus een game gekocht voor ‘de volle mep’. Je start de game op en ziet vervolgens dat er een menu is waarin je extra’s kunt kopen. Laten we de koe, waarover zoveel ophef is geweest of misschien nog steeds is, meteen bij de horens vatten. Uiteraard vind ik ook dat microtransacties in games niet aan te moedigen zijn. Dat de discussie over Dragon’s Dogma 2 vooral daarover gaat, is op zich al zonde. Dat gezegd hebbende: ik heb niet zoveel problemen met wat de game aanbiedt. Het gaat hier om ’timesavers’: dingen die je spelervaring kunnen versnellen, vooral omdat ze de game makkelijker maken. Alles wat je in de shop kunt kopen, kun je ook in-game verdienen en dat is makkelijk genoeg zodat bijkopen echt niet nodig is. Bovendien is de game makkelijker maken überhaupt niet nodig, want we hebben het hier zeker niet over een bijzonder lastige game. De discussie over de verwerpelijkheid van microtransacties in een ‘fullpricegame’ voelt dan ook vooral theoretisch of ideologisch. In algemene zin hoef je geen fan van te zijn van microtransacties, maar hun rol, potentiële meerwaarde of misbaarheid in Dragon’s Dogma 2 vind ik behoorlijk meevallen. Je kunt ze dus gerust negeren zonder iets te missen.

Categorieën: Reizen